Teufelskanzelsteig
Afgelopen zondag hebben we weer een prachtige wandelroute gelopen. Dit keer de "Teufelskanzelsteig". Dit is een hele nieuwe officiele wandelroute, niet ver van ons huis. De wandeling begint bij de ski-springschans in Bad Griesbach, waar een grote parkeergelegenheid is. Omdat het een nieuwe wandelroute is, wordt deze ook veel gelopen, dus het was wel vrij druk tijdens de wandeling. Ook de parkeerplaats stond goed vol met auto´s.
Het was mooi weer; we boffen tot nog toe met de herfst, want het is erg zonnig de afgelopen weken. En zo ook deze dag. Wel fris met maar 10 (later 13) graden, dus wel een jas/dik vest nodig. En wat was het genieten...die kleuren worden met de dag mooier.
Het was een erg afwisselende wandeling; je wandelt over brede paden, smalle paadjes en veel trappen van steen. Ook krijg je onderweg mooie uitzichten. De wandeling staat qua moeilijkheidsgraad (licht/middel/zwaar) als "middel" aangeschreven, maar met alle trappen en smalle steile paden, vonden wij het "middel" wel zwak uitgedrukt. We hebben dan ook mensen zien omdraaien, die terug gingen.
Qua afstand is het misschien wel " middel", want het is met 7 km. niet echt een hele lange wandeling. Maar wel mooi!
De eerste traptreden en steile paadjes, leiden ons naar de waterval, alleen kwam er nu nauwelijks water naar beneden.
Ja...dat krijg je met al dat zonnige weer! Hihi!
Ik hou wel van dit soort uitdagende wandelpaden...beetje klimmen en klauteren. Heerlijk!
Alleen was er tijdens deze wandeling ook een steile, houten, open trap, wat een groot probleem is voor Yuna, die echt bang is voor open trappen. En ik denk dat Yuna vast niet de enige hond is die daar bang voor is. Dus dit was nog wel een dingetje. Maar...we hebben het gered.
Ook onderweg ook mooie rots-formaties gezien, zoals op onderstaande foto. Dit is trouwens de "teufelskanzel" waar de route naar vernoemd is.
En nog nooit eerder gezien; deze schattige roze kleine paddenstoeltjes.
Het eerste mooie uitzicht.
En daarna volgde nog meer van deze mooie "uulekukespunten".
Helaas ging het voor mij alleen mis, 2 km voor het einde. Ik ben met mijn ene voet in een kuiltje gestapt, en heb toen mijn enkel verzwikt.
Ik voelde meteen dat het een flinke verzwikking was, en heb Matteo aangegeven niet meer te gaan pauzeren (of lang ergens stoppen), want ik vreesde dat ik daarna niet meer zou kunnen lopen. Dus vanaf dat punt in 1 keer doorgelopen richting parkeerplaats. Voor mij leken deze 2 km. eerder 10 km.! We hebben dan ook de Habererturm (een prachtige toren met geweldig uitzicht) overgeslagen. We zijn daar als eens eerder geweest, dus we wisten wat daar te zien was. En dat doen we dan een volgende keer wel weer! Ik was blij dat ik weer bij de auto was.
Thuis meteen ijs op mijn enkel gelegd, en ondanks dit voorval, nog heerlijk in de zon nagenoten van de mooie wandeling.
Nu mijn enkel voorlopig rust geven, want die is goed dik en blauw.
